36 سال قبل، روز 28 مرداد سال 1352، پسری به دنیا آمد که با تولدش پدر و مادر را از تنهایی درآورد. انگار قرار بود که از همان ابتدای تولد، تنهایی ها را با حضورش از بین ببرد و رفاقت و همدلی را به جای آن بیاورد.

سالهای کودکی و خردسالی اش، مثل بیشتر پسر بچه ها، به بازی و شیطنت می گذشت. بازی گوشی های آن سالها با اضافه شدن برادر و دو خواهرش به جمع خانواده، شور و شدت بیشتری هم پیدا می کرد. وجود دوستان و همبازی های های هم سن و سال بین فامیل و آشنایان، جمع با صفا و پرشوری را ایجاد می کرد که از همان سالهای کودکی، شیرینی با جمع بودن و در کنار هم بودن را به کام حمید کوچک ما می نشاند.

در کنار این شیرینی ها، شرایط و مقتضیات آن روزها که حضور پدر در مأموریت های کاری طولانی را الزامی می کرد، حس مسئولیت و تعهد به سرنوشت خانواده را از همان روزها در وجودش بیدار کرده بود. پسری بود که  بی آنکه از او خواسته باشند، خود را کمک پدر می دانست و ملزم به حفاظت ازخانواده می دید. همین حس و حال بود که با وجود سن و سال کم، روی پای خود ایستادن و دیگران را به زیر چتر حمایت خود آوردن را به خصلت همیشگی اش تبدیل کرد.

سالهای درس و مدرسه  را با موفقیت پشت سر گذاشت و در سال 1370 با موفقیت در آزمون ورودی، تحصیلات دانشگاهی اش را در رشته دندانپزشکی آغاز کرد. دوره نزدیک به 7 ساله دانشگاه، مجالی برای حمید بود تا استعدادهای بالقوه خود در زمینه های مختلف را آشکار کند.

اگر در این سالها با حمید همراه بودی، به وضوح حس می کردی که با گذشت زمان، عطش او برای خوبتر و خوبتر شدن در موارد مختلف بیشتر و بیشتر می شد. در اکثر بخش های دانشگاه محبوب استادان بود. کم نبودند مواردی که یا استادان ، همکلاسی ها را به دیدن و بهره بردن از کارهایش دعوت می کردند و یا خود همکلاسی ها به سراغش می رفتند در انجام کارها از او راهنمایی می خواستند، و چقدر هم با سخاوت بود در راهنمایی کردن و کمک به بقیه. هوش فراوانی در درک  ظرافت ها و حساسیت های کار درمانی داشت و در بالفعل کردن دانسته ها و هنر دست هم همیشه جزو بهترین ها بود.

در کنار همه استعدادهایی که داشت، رمز بزرگ موفقیتش صبوری و اطمینانی بود که در وجودش شکل گرفته بود. اطمینانی که اگر چه در مواردی ممکن بود مبتنی بر صحت یا واقعیت هم نباشد، اما از آن رو که گوشی شنوا برای شنیدن و انتقاد پذیری داشت، از در اصلاحش در می آمد.

دوره دانشگاه با تمام فراز و نشیب هایش، حمید را آبدیده تر و پخته تر از قبل کرد به گونه ای که با وجودی که در زمینه کار اصلی اش،یعنی دندانپزشکی، توانایی بارز و مشخصی داشت، نیم نگاهی هم به سایرعرصه های کاری داشت و توانایی های خود در سایر زمینه ها را هم افزایش می داد.

 پس از اتمام تحصیل ، در سال 1377 برای انجام خدمت وظیفه به نیروی انتظامی رفت. ویژگی های مثبت کاری و شخصیتی اش باعث شده بود که با وجود کوتاه بودن این دوره، دوستان متعددی به جمع دوستان قدیمش اضافه شوند. خیلی از مراجعین، به نام میشناختندش و اصرار داشتند که دکتر جوان معاینه شان کند.

با پایان دوره خدمت وظیفه، در کنار اشتغال به حرفه دندانپزشکی، امکان بیشتری پیدا کرد تا شور و شوق زیادی که برای شناختن ناشناخته ها داشت را در راه سفر به نقاط مختلف و به دست آوردن تجربه های جدید، محک بزند. این شور و اشتیاق تا آخرین لحظه ها همراهش بود و هیچوقت کمرنگ نشد. عاشق سفر کردن و تجربه کردن ناشناخته ها بود و از هیچ فرصتی برای سفر به نقطه ای جدید غافل نمی شد. باید همسفرش می بودی تا شور و شوقی که برای استفاده از تک تک لحظاتش داشت، تورا هم به وجد می آورد.

این همه در حالی بود که طی این سالها، سخت و پیگیر مشغول کار بود. اشتغال به دندانپزشکی، علی رغم جذابیت زیادی که برایش داشت روح تجربه گرش را راضی نمی کرد. همین میل به تجربه کردن و بروز خلاقیت ها بود که باعث شد در سال 1381، به اتفاق دوستان نزدیک، با تأسیس شرکت همایش آفرینان جاوید، دست به کار بزرگی بزنند و با تلاش مستمر، مجموعه ای را پایه ریزی کنند که استانداردهای مربوط به برگزاری همایش ها در کشور را متحول کند. کوشش های پیگیر فرد فرد اعضای این مجموعه، در کنار مدیریت هوشمندانه و پرتلاش مجموعه مدیران شرکت، به ویژه دکتر جوان، به تدریج این شرکت را به مجموعه ای نمونه در این عرصه تبدیل کرد. انجام پروژه هایی که بعضاً در ابتدا ناممکن جلوه می کردند، به این مجموعه اعتباری ویژه بخشید به گونه ای که به یکی از اولین گزینه های موجود در این عرصه بدل شد. بدون شک در کنار ویژگی های غیر قابل انکار سایر اعضاء و مدیران مجموعه، هوشمندی، تعهد به انجام درست و به موقع وظایف، حسن خلق و تلاش پیگیر دکتر جوان هم نقش بزرگی در پیشبرد امور داشت.

در این بین به رغم گرفتاری های متعدد در عرصه های مختلف، نه تنها از توجه به امور دیگران غافل نبود، بلکه در صورت بروز مشکل با تمام توان ممکن برای کمک رسانی آماده بود. از شاد کردن دیگران لذت می برد، فرقی نمی کرد غریبه یا آشنا باشند. از تک تک فرصت های موجود، برای بودن با جمع استفاده می کرد.از همه گرفتارتر بود ولی بیشتر از همه سراغ دوستان را می گرفت. دوستانش به گروه سنی خاصی تعلق نداشتند. با بچه ها همانقدر راحت اخت می شد که با بزرگترها گرم و صمیمی بود.کوچک و بزرگ دوستش داشتند و مجذوب صفای وجودش می شدند. در عین جدی بودن، شوخی و طنز و میل به شادی، ویژگی مشخص وجودش بود. گاهی با ذکر نکته و لطیفه ای خنده به لبها می آورد و گاهی هم میهمان صدای خوشش می شدید و حال و هوایتان عوض می شد. قدر لحظه های زندگی را خوب می دانست و مصداق این سخن بود که:

ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم                                                                           وین یکدم عمر را غنیمت شمریم

فردا که از این دیر فنا درگذریم                                                                            با هفت هزار سالگان سر به سریم

168 مسافر پرواز شماره 7908 کاسپین که روز چهار شنبه 24 تیرماه 1388 تهران را به مقصد ایروان ترک کردند، بیش از آن اوج گرفته بودند که به مقصد زمینی شان برسند. رد و نشان همه آنها و حمید و آرام ما را در آسمانها باید جست. آسمانی که همچون دل صاف و مهربان حمید، بی کرانه است و پایانی ندارد. هر چند که غم جانسوز دوری از یاری چنین عزیز، صبر و قرار از دلهامان ربوده و تا هستیم چشم به راهش هستیم، ولی همینکه به یاد شیوه و سیاق همیشگی اش در غنیمت شمردن لحظه های بی بازگشت زندگی می افتیم، دلمان قرار می گیرد و می کوشیم چون او، دشواری غم را با مهر ورزیدن و دوستی کردن تسلی دهیم. باور داریم که " تا شقایق هست زندگی باید کرد".

یادش همیشه سبز.

روزچهارشنبه ، نهم اردیبهشت ماه سال یکهزار و سیصد و شصت، فرزند بزرگمان حسن با تولدش اول بار،  مادر بودن را برایم معنا کرد و اشتیاق پدرش شد، در پروراندن رویای شیرین شانه به شانه با هم بودن، در لحظه های سخت ریشه دواندن در خاک، ندانسته از اینکه جای او در آسمان هاست. و چه نزدیک است زمان رفتن این نوشیده شیره جان، که همدم من بود و همراه پدر، تمام قوای برادر و تکیه گاه خواهر. یادم هست که از ادامه راه و از مسیر میگفت. هرگاه دوستی شکسته میشد امید میداد، طنین صدای گرم او را هنوز در گوش دارم و دمادم جانم پر میشود از عطر حضورش اما او را نمی یابم، گویی چشم های من دیگر سویی ندارد چرا که او همیشگی است ، نور است و ماندنی ولیک رفتنش رمق زدودنی است. صدو شصت و هشت همسفر که آبی دلهاشان ، آسمانیشان کرد از گرد خستگی پانزده دقیقه آغازین پرواز، بی دلهره دل به پیمودن باقی راه با بالهای آسمانی کوچکشان بستند و من بیست و چهارم ماه چهارم هر سال، رو سوی دشتی می گذارم  که به نَفس بخوانم آخرین خاطراتی را که به گَرد جان نوشته است و چه خواهم یافت!

بی حسن گر چه ســـال و مــاه گذشت  

                             بی حسن زنــدگی سیــــــاه گذشت

با خـیـالــش زمـــانــه شـــد ســپـــری 

                            لحظه هامان به اشـک و آه گذشت

یادش همیشه سبز.

آناهیتا امینی علوی، فرزند آقای دکتر حسن امینی علوی و خانم مهری امینی علوی در چهاردهم اسفند هزار و سیصد و پنجاه و هشت در شهر اصفهان دیده به جهان گشود. در عنفوان جوانی به هنر و ادبیات شدیدا علاقه مند شد و تحصیلات دانشگاهی خود را در دانشکده هنر­های زیبا در رشته نمایش عروسکی در سال 1377 آغاز کرد و در سال 1381 تحصیلات خویش را با موفقیت به اتمام رساند و سپس در شغل خود که مرتبط با رشته های مختلف هنری بود به سرعت پیشرفت کرد. از جمله اقدامات ایشان فعالیت در رشته نمایش های عروسکی در دانشکده هنرهای زیبا، مدیریت بخش هنری جشنواره تئاتر، کارگردانی و عروسک سازی و همکاری با اساتید دانشگاه ها، نوشتن مقالات متعدد در زمینه محیط زیست و گردشگری، و همکاری با رادیو جوان در بخش قصه نویسی بود. سپس برای ادامه تحصیل به کشور ارمنستان عزیمت کرده و با هوش سرشاری که داشت، توانست در مدت کوتاهی به زبان ارمنی مسلط شود. او در این مدت در جشنواره confest در این کشور با گروه تئاتر ارمنستان همکاری داشته است. از دیگر فعالیت های او در سال های اخیر فعالیت در ارائه خدمات گردشگری بوده و او این حرفه را نیز با علاقه و شوری سرشار دنبال میکرد.

 اما آنچه در مورد زندگی پرتلاش این بانوی بزرگوار لازم به ذکر است اهدافی ­ست که ایشان در زندگی مشتاقانه به سویش پیش می ­رفت. او با روحیه­ ای قوی و اراده ­ای آهنین در راه آرمان ­های انسانی بسیار ارزشمندش که از عشق و ایمانی زائد الوصف سرچشمه می­گرفت، قدم می­گذاشت و مشکلات زندگی را در این مسیر نادیده می­گرفت. شور و اشتیاق او برای خدمت به نوع بشر و آرزوی او برای داشتن جهانی پر از صلح و محبت از او انسانی ساخته بود که خستگی کار و زندگی، او را برای یک لحظه متوقف نمی ­ساخت. آناهیتا با قلبی مهربان و طبعی شوخ همواره اطرافیان را به وجد و سرور می­ آورد. او بی­ وقفه عشق خود را به تنها برادرش در زندگی نثار می­کرد. افرادی که حتی برای یک بار او را ملاقات کرده­ اند، بهترین خاطره ­ها را از او دارند. در نهایت او در بیست و چهارم تیرماه سال هزار و سیصد و هشتاد و هشت در سانحه هوایی پرواز تهران-ایروان دار فانی را وداع گفت و پرواز ملکوتی خود در عالم روح را آغاز کرد. امیدواریم مقام ایشان و دیگر همسفرانشان در پیشگاه الهی محفوظ و همواره به ترقی روحانی خویش در عالم لامکان ادامه دهند.

آخرین مقاله ایشان در روزنامه همشهری با عنوان زیر به چاپ رسیده است:

انسان بهتر است در زمین به آرزوی پرواز باشد، تا در آسمان در آرزوی نشستن

یادش همیشه سبز.

 شادروان علی کبر علی محمدی دارای مدرک لیسانس روانشناسی از تهران و فوق لیسانس مدیریت بازرگانی از دانشگاه دالاس آمریکا می باشد. او که اخلاق و گوهر شر افت انسانی را بر هر چه که می توان به آن اندیشید برتری و ارجحیت می نهاد ، مسیری را در زندگی یافته بود که در شمار بسیار اندکند .

رفتار او چنان بود که از تاثیر و نفوذی بی همتا بر اطرافیان خود برخوردار بود که میتوان اینها را همه ناشی از گرایش ایشان به عرفان و ادبیات و علاقه شدید به عرفا بخصوص مولانا دانست. بعد از بیست سال فعالیت در جمهوری گرجستان در آخرین سفر خود به این کشور با پرواز تهران-ایروان- تفلیس به همراه سه فرزند پسرش به جایی رفتند که متعلق به آن بودند.

به بلندای عشقی که از او در خاطر داریم و به گستردگی مهری که لحظاتمان از آن سرشار است از او راست قامتی را آموختیم و اینکه زندگی کنیم بی آنکه زندگی را بندگی کنیم .خوبها رفتند و خوبیها ماند در یادها. یادشان ابدی.

یادش همیشه سبز.

آرش متولد  تگزاس  آمریکا بود و  مدت 9 سال در آمریکا زندگی می کرد و برای دومین بار برای دیدار با خانواده و دوستانش به ایران آمد. فردی مهربان ،  کوشا و دارای طبعی بلند ، که این خصوصیات آرش او را به پسری بی نظیر میان خانواده و دوستانش تبدیل کرده بود . به یاد خاطرات شیرینی که با مهربانی و روح بزرگت برای ما آفریدی لحظه ها رو سپری می کنیم و در فراغی که به آن دچاریم یاد تو را در قلب خود داریم و ایمان داریم که در پایان شب  طلوع صبح را در کنار هم به نظاره خواهیم نشست و چه نیکوست لحظه دیدار در جهانی که همه متعلق به آنیم .رفتن دلیل نبودن نیست و ما لحظه دیدار را پیوسته  انتظار می کشیم. روحت شاد و یادت تا ابد گرامی.

یادش همیشه سبز.

آنگاه که به سوی آسمان پر کشید نجوایی شنیدم که ای دوست من تو را تنها نمی گذارم.

کاوه دانشجوی رشته مهندسی فضای سبز بود . پسری مهربان و شوخ طبع که در جمع های دوستانه و خانوادگی اطرافیانش را به خود جذب می کرد. جای خالیش را با چه  می توان پر کرد؟

آنگاه که بر فراز خاک آسمان زیر بال اوج تو بود ای کاش ناقوس مرگ را توان نواختن نبود . تنها آنگاه که نواخت دانستم که مرگ پایان نیست . همان گونه که بسیارند افرادی که در زندگی به مرگ  دچارند، اندک شمارند کاوه جان که بسان تو در مرگ بشارت زندگی دهند.

میدانم که لحظه دیدار فرا می رسد در انتهای شب، اما در ظلال خاطراتت ، بی وقفه بودن در کنارت را تمرین می کنیم.

یادش همیشه سبز.

14 سال زندگی زمانی اندک است. اما بی هیچ تردید نه برای عاشق کسی چون تو شدن. درنگاهت، در خنده هایت و در حرفهایت جادوئی بود به سحر زندگی که ما را کفایت بود برای شوق زندگی.

احمد دانش آموز کلاس سوم راهنمایی که با هوش سرشار و استعدادهای ذاتی خود در زمینه های درسی و ورزشی نوجوانی ممتاز بود. با تو به معنای زندگی رسیدیم و لحظه لحظه هایمان را به رنگ نگاهت شادمانه زیستیم و چون تو را در آغوش می کشیدیم چیزی جز یک لذت بی انتها در آن نمیافتیم.

حال که  گرمای حضورت را تنها در خاطرمان حس میکنیم رنجی می کشیم به وسعت یاد و خاطراتی که رنگ ابدیت به خود گرفته است.

ای فرشته بی همتا با همه دوری ها تو را  در قلب خود داریم و در هر لحظه  زندگی  حسرت دیدارت را داریم.

یادش همیشه سبز.

در سپیده دم 22 مرداد سال 1356 در شهر تهران کودکی به دنیا آمد که پدر و مادرش هفت سال در انتظار ولادتش بودند و به شکرانه این هدیه خداوند و به احترام جدش نامش را مهدی گذاشتند. تولد این هدیه الهی آنچنان شور و شعفی در خانواده ایجاد کرد که قابل وصف نبود. در طفولیت آنقدر عزیز و دوست داشتنی بود که دوران رشد و نموش سرشار از عشق بود. تا این که وارد مدرسه شد و تا مرحله دیپلم پیشرفت.

او همواره به خاطر پشت کار فراوان و علاقه ای که به کارش داشت در کوتاهترین مدت بیشترین موفقیت ها را کسب میکرد. او خود توفقیات اش را به خاطر توکلش به خداوند و توصل اش به امام زمان (عج) می دانست به طوریکه هر سال در نیمه شعبان با آذین بندی محله و پخش شربت و شیرینی ارادتش را به امام زمان نشان میداد.

در سال 1381 همسر خود را انتخاب کرد. آنها عاشقانه همدیگر را دوست داشتند و بسیار زندگی شیرینی داشتند. شیرینی زندگی شان در سال 1385 با تولد یگانه دختر عزیزش دو چندان شد. از این پس بهترین روزهای زندگی اش را در کنار همسر و فرزندش می گذراند، تا 3 سال، که دست اجل امانش نداد و در سفر کاری که به کشور ارمنستان داشت در سانحه دلخراش هواپیما پرواز 7908 تسلیم تقدیر الهی شد و به معبودش در آسمانها پیوست و با رفتنش داغی بزرگ بر دل همگان گذاشت. رفتنش، نبودش، غیر قابل باور و داغش غیر قابل تحمل است. تحمل این داغ برای کسانی که او را می شناختند و با روحیات او آشنا بودند بسیار سخت است.

یادش در دلها همیشه زنده و نامش همیشه جاودان است.

یادش همیشه سبز.

سرمیهماندار ارشد شرکت هواپیمایی آریا که تنها نه روز پس از سانحه سقوط پرواز تهران ایروان در سانحه ای دیگر در فرودگاه مشهد به همراه شانزده نفر دیگر از خدمه پرواز و مسافران جان به جان آفرین تسلیم نمودند

یادش همیشه سبز